‘Bij het begin van de lockdown kreeg ik van mijn vrouw een kleiworkshop cadeau. Ik wist niet wat me overkwam’

In oktober 2020 vroeg ik voor de luxe-editie van De Standaard Magazine aan auteur Peter Verhelst naar zijn ultieme tactiele ervaring.

‘Alles wat ik doe, probeer ik heel bewust te doen. Als ik bijvoorbeeld een fles open, ben ik alleen maar daarmee bezig. Toch heb ik lang van mezelf gedacht dat ik voornamelijk visueel ben ingesteld en niet erg tactiel. Pas nu ik er bij stilsta, besef ik dat ik stiekem echt overal aan pruts. Zo strijk ik – voor ik begin te werken – eerst even over mijn MacBook Air. Het klinkt misschien onnozel, maar die aanraking met dat gladde oppervlak bezorgt me plezier. Ook aan mijn Lamy Pico-balpen, die steevast in mijn rechterbroekzak zit, voel ik af en toe eens. Dat gebaar stelt me gerust. Mocht er iets gebeuren, dan heb ik tenminste mijn pen bij.’

‘Ik heb veel bewondering voor goed gemaakte voorwerpen. Gelukkig is mooi design vandaag steeds meer ingeburgerd. Ook voor de vormgeving van mijn eigen werk stel ik hoge eisen. Zo voelt de kaft van de eerste druk van Memoires van een luipaard aan als een huid. En uiteraard is mijn manier van schrijven heel zintuiglijk.

Voor mij is dat rijke taalgebruik de enige manier om het rationele te overstijgen en het onderbewuste te bereiken.’

‘Mijn ultieme tactiele ervaring beleefde ik net voor het begin van de lockdown. Van mijn vrouw kreeg ik een kleiworkshop cadeau. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had bakkers weleens seksuele toespelingen horen maken over het kneden van deeg, maar pas nu begrijp ik hen. Werken met klei is enorm aards en sensueel. Tegelijk is klei extreem streng. Je handen moeten luisteren naar het materiaal, je bent verplicht om je nederig op te stellen, anders gaat je creatie kapot. De ervaring was zo intens dat ik sindsdien vijf keer per week naar het atelier trek. Ik zou zo stoppen met schrijven om alleen nog met mijn handen in de klei te zitten.

Het is zelfs alsof ik pas nu tactiel leer denken, terwijl ik gekend ben voor mijn zintuiglijke schrijfstijl.

Ik kan er dus niet meer aan weerstaan. Het is mijn wens om, als ik hoogbejaard ben, met wijsvinger en duim, moeiteloos, een vaas uit een bolletje klei te trekken.’